Niedziela będzie dla nas

Ostatnia niedziela nie należałaby do tak udanych, gdyby nie wyjątkowo uroczo spędzone przedpołudnie. Jako że nie było weekendu w minionym tygodniu, to nie mogliśmy pojechać na wieś nawet na jedną noc i znów zadziałało prawo Marfiego dla wyjazdów na wieś- pogoda w czasie spędzanym w mieście była idealna. W najbliższy weekend na wieś się wybieramy i podobno ma padać nawet i śnieg a na pewno ma być brzydko. Tylko w sobotę i niedzielę.

Po porannej Mszy i śniadaniu złożonym ze świeżych bułek z lokalnej piekarni wybraliśmy się eskalemką na Przymorze. Taki przynajmniej był plan. Rozważaliśmy i Gdynię, ale czasu do popołudnia nie było dość dużo, by warto było bulić tyle ile buli się za bilety do Gdyni. Chociaż nasze autko jeździ jak nowe, postanowiliśmy go nie używać, bo eskalemka to większa atrakcja dla dzieci wychowywanych w dobrobycie niż owo autko. Pierwsze schody spotkały nas na peronie, na który dotarliśmy windą, lat około 20 (windy na dworcu znów na chodzie, nie trzeba docierać okrężną drogą na dworzec, ale to wciąż te same windy co dawno dawno temu…). Schodami na peronie okazał się być biletomat, który nie chciał sprzedać mi dwóch biletów- zerowego i normalnego (Mąż ma miesięczny). A wiem z niedawnej próby, że samego zerowego też by nie dał. Tym razem próbowałam 3 razy, a w tym czasie Mąż zbiegł do tunelu do kasy z obsługą ludzką, ale tam panowała kolejka, a eskalemka odjeżdżała za 3 minuty. Bardzo się zdenerwowałam. Ze zdenerwowania aż klepnęłam ekran biletomatu i powiedziałam „ścierwo”, co jest jednym z najbrzydszych słów jakie znam. Pobiegliśmy na przód pociągu, do jego kierownika. Biegłam i ja, chociaż nie powinnam. Synek toczył się wózkiem, bo na wyprawy zawsze lepiej mieć wózek niż dźwigać, zwłaszcza, że u nas nie bardzo jest komu dźwigać odkąd jestem w zaawansowanej ciąży*. Kierownik pociągu, po sprzedaniu 4 biletów czterem chłopakom z napojami, odmówił sprzedaży biletów nam tłumacząc, że są kasy dwie czynne. Mąż spytał go (agresywnie, naprawdę!) czy żona w ciąży ma stać w kolejce do takiej kasy, na co ten po chwili raczył zgodzić się na sprzedaż biletu. I powiedział „sześć sześćdziesiąt”. Wiecie, do kwoty ‚6,60’ to ja dołożę zeta i mam kanapkę dnia w Subwayu we wtorek, gdy kanapka dnia jest najlepsza. 6,60 to cena biletu i prowizji a on nie musi prowizji pobierać, to jego zła wola. Jak nie działa biletomat, to nie powinien pobierać. Wysiedliśmy w ostatniej chwili, a ja jeszcze zawołałam do niego po imieniu (to było brzydkie słowo, spoza mojego słownika, nie znam takiego słowa), zaś Mąż zawołał „świnia” (mój bohater, potem źle się z tym czuł, bo uległ moim nerwom, ale wtedy był dla mnie takim bohaterem, że gdyby nie miejsce publiczne, obecność dzieci i tak dalej to wiecie rozumiecie, kobiety lubią bohaterów…). Mi od mojego zawołania od razu przeszły nerwy, więc nie żałuję, bo inaczej bym to przeżywała, a dzięki natychmiastowemu rozładowaniu złych emocji, miałam już same dobre.

I rozpoczęliśmy udany dzień. W kasie u miłej pani kupiliśmy zapas biletów zerowych oraz dwa dla mnie. Pani była tak miła, że zamiast biletów za 3,80, dała nam takie za 3, które są strefowe na cały Gdańsk i o których mało kto wie, bo są nowością. Korzystając z okazji pojechaliśmy nie na Przymorze, ale o jedną stację dalej- do Oliwy. Na miejscu odbyliśmy piknik złożony ze świeżych bułek. Piknik odbywał się na parapecie nieczynnej w tym dniu Mekki wszystkich szyjących, słynnego na całą Polskę i chwilowo jedynego- Craftoholic Shopu. Mąż sobie siedział i jak gdyby nigdy nic jadł kukając do chowającego się za drzewem synka zamiast docenić, że 2 metry od niego, oddzielone jedynie szybą, znajdują się całe bele minky w różnych kolorach. Potem wędrowaliśmy dalej w kierunku morza. Pogoda była idealna, dowędrowaliśmy do nasłonecznionego placu zabaw między blokami. Plac był czysty, miał czysty trawnik i fajną zjeżdżalnię. Ani śladu psa, ani peta, ani szkiełka! Na czystym trawniku rozłożyłam się ja. Zjeżdżalnię zajął synek, który z wielką radością wspinał się w górę i w dół ćwicząc swoje umiejętności wspinaczkowe. Na placu znajdował się tez jeden błotnik Lego, który synek spuszczał ze zjeżdżalni testując jego możliwości zjeżdżaniowe. Możliwość wyleżenia zarówno prawego jak i lewego boku w środku dnia pozwoliła mi dłużej cieszyć się spacerem. Znajdujący się nieopodal rynek w Oliwie funkcjonował nawet i w niedzielę, więc kupiliśmy tam sobie mandarynki jako relikt mijającej zimy. Idąc dalej trafiliśmy na stertę liści, która pozwoliła synkowi zaznać prawdziwego dzieciństwa**. Na Mężu usiadła nawet biedronka, ale w ogóle go to nie podjarało, bo podobno biedronki na nim siadają od miesiąca***. Potem trochę po sobie sprzątnęliśmy i poszliśmy do pobliskiego Dekatlonu, gdzie Mąż chciał nabyć tanie Kłeczłaki. Szybko się jednak okazało, że takie Kłeczłaki nie są zbyt szlachetne w dotyku i że nie warto. Zamiast tego w pobliskim Leklerku kupiliśmy gumowe klapki. Niestety, z racji niedzieli nie kupiliśmy herbaty, w związku z czym w tej chwili nie mam co pić i schnę od wewnątrz****.

Po opuszczeniu przybytku handlowego skierowaliśmy się w stronę morza, ale tylko do najbliższej wolnej ławki (wciąż o jakiś kilometr odległej od morza) i tam znów mieliśmy piknik. Było już za późno, by nad morze iść, poszliśmy więc na tramwaj i wróciliśmy do domu, gdzie zjadłszy pierogi poszliśmy spać (spać poszedł konkretnie jeden z nas, reszta zajęła się produkcją ciasta na wieczór). Co istotne, Mąż sam zaoferował się z tym tramwajem (za który przecież płaci dodatkowo, bo nie ma miesięcznego), a ja byłam gotowa iść na odległy pociąg by oszczędzić, bo wyleżałam oba boki i miałam siłę. Mąż jest hojny i troskliwy. A w tramwaju pan mi ustąpił miejsca (bo inne dwumiejsce zajęło dwóch młodych ludzi zanim się do niego przepchnęłam). Synek zaś poprosił o bilet do kasowania i kasował go tyle razy ile uznał za konieczne. Bardzo go to cieszyło, ale fotki nie uwieczniły radości z kasowania. Radość z kasowania mamy na dwuminutowym filmie. Polecam zwrócić uwagę na sam bilet, który tata synkowi przyciął na wymiar kasownika. I na poziom skasowania też. To naprawdę dobrze skasowany bilet.

dobrze skasowany bilet

dobrze skasowany bilet- rewers

I tu właśnie dochodzimy do tej części dnia, która gdyby nie naprawdę urocze przedpołudnie, trawka i huśtawka, mogłaby zepsuć dobre wspomnienie o niedzieli. O 18 miał przybyć A. i przyprowadzić ze sobą P., który niczego się nie spodziewał, a który kilka dni wcześniej miał urodziny. Oni akurat byli razem, bo programowali. Niezależnie od nich miało przybyć jeszcze dwóch kolegów, którzy przybyli punktualnie. A. nie słynie z punktualności, P. też nie, ale P. akurat się nie spodziewał, więc to, z czego słynie, gra tu niewiele. Było sympatycznie i można było rozmawiać, co moim osobistym zdaniem przy A. nie zachodzi, bo on dominuje rozmowę i kieruje ją na nieciekawe tory. Ale goście przyszli akurat bardziej na urodziny P. niż do nas tym razem, więc sympatycznie nie było tym, co miało być. Było tiramisu, był Szwarcwald. Wszystko wszystkim smakowało. A. dał znać, że coś muszą dokończyć, zanim przyjadą. Wiele minut później dał znać, że już jadą. Wystawiłam na stół mleczna kanapkę żeby nic nie wystawiać przy nich, bo jednak się spóźnili i nie powinno się ich traktować tak, jakby się na nich czekało. Przybyli trochę po ÓSMEJ ale zarówno oni jak i jeden z gości szli na dziewiątą na Mszę!  Podałam dwa najbrzydsze kubki jakie były w domu i poinformowałam ich, że te są najbrzydsze (bo chłopy to jednak nie mają poczucia estetyki i by nie odczuły). Szwarcwaldu nie podałam im celowo, bo moim zdaniem był najlepszy. Jestem dziecinna? Niedojrzała?

Podobno to ja jestem tą osobą, której mogłoby być przykro z powodu takiego a nie innego przebiegu „imprezy”, ale ja akurat byłam bardzo zadowolona z dobrego jedzenia i rozbawiona sytuacją. Po Mszy A. i P. jeszcze przyszli, ale Mąż ich nie wpuścił do domu głębiej niż przedpokój (mimo mojej propozycji…). Oni się tłumaczyli, ale tak mętnie, że można było albo się zasmucić, albo być po cichu rozbawionym (tę opcję wybrałam). A. twierdził, że jest jak zawieszony system, P.go dodatkowo bronił twierdząc, że zawieszony system nie zwróci komunikatu o swym zawieszeniu i że to naszym rzekomym zadaniem było się dopytywać, czy przypadkiem A. jako system się przypadkiem nie zawiesił. A. nawet zauważył, że umawiając się na szóstą wiedział, że nie da rady szóstej osiągnąć, zaś kwestię innych gości to w ogóle przeoczył, bo jest zawieszonym systemem. P. mówił też, że mają teraz taki krytyczny czas, że takich rzeczy (jak jego urodziny?) nie powinno się w ogóle urządzać. Pominiemy milczeniem to, że obaj byli dzień wcześniej na innej imprezie i dali radę zarówno być tam punktualnie jak i pić alkohol (mimo postu i krytycznego czasu).

Półmisek ciasta dostał jeden z gości do domu, dzięki czemu nie było nadmiaru i nic się nie zmarnowało. Ten sam gość przyjechał był do nas swoim nowym samochodem z salonu i pozwolił mi w nim posiedzieć chwilę za kierownicą. A podczas gdy Mąż w przedpokoju dyskutował z niedzielnymi pracownikami, ja poukładałam płyty na półce z płytami. Z kolei pozostałą mleczną kanapkę jadłam po plasterku przez 4 dni i oto dziś skończyłam. Ponadto na tym Przymorzu znaleźliśmy się 9 marca, podobnie jak rok temu i to zupełnie przypadkiem. Taka zbieżność przypadków jest początkiem nowej rocznicy do świętowania (‚bez okazji’ świętujemy już 18 lipca). Podobnie jak rok wcześniej, kupiliśmy też prymule dla naszych kobiet na dzień kobiet. I w ogóle lektura zesżłorocznego wpisu wskazuje, że była cała masa podobieństw i nieznaczne tylko różnice. Główną różnicą było to, że wtedy na Przymorzu byliśmy we dwóch plus Lanos, a teraz w czterech, ale bez Lanosa. Nawet ci wujkowie tak samo przyszli. I płaszczyk po teściowej wciąż noszę ten sam. I moją jedyną torebkę ze skóry… Bilans weekendu jest bardzo dodatni i mocno słodki.

*Mąż, który w pracy nie tylko leży lub spaceruje, ale też czasem musi siedzieć przy komputerze, ma bardzo wyeksploatowany kręgosłup i nie powinien dźwigać dzieci jeszcze bardziej niż ja.

**Mąż pokazał synkowi, co się z taką stertą robi, po czym synek odprawiwszy tatę słowami ‚bez tatusia’ jął przebiegać przez stertę rozkopując ją na wszystkie strony. Ja sobie właśnie tak wyobrażam dzieciństwo. Mogę się oczywiście nie znać, bo ja byłam dzieckiem bardzo udomowionym, którego nic nie ciągnęło na podwórko i które bało się tych dzieci spod trzepaka a na propozycję kogoś mniej nieznajomego ‚Ola chodź na podwórko’, udawało, że nie ma na imię Ola.

***To, że na kimś siadają biedronki jest przejawem życia i wiosny, w przeciwieństwie do faktu, że kogoś oblazły robaki.

****Herbata, którą pijam jest tylko w Leklerku, Tesko i Kerfurze. Jeśli jest gdzie indziej, to dużo drożej.

wnętrze mlecznej kanapki dla Natalii- miłośniczki zdjęć wnętrz ciast