Our last summer

Moje wpisy zwykle powstają pod osłoną nocy i w ciszy, gdy wszyscy mali chłopcy w domu śpią, ale tym razem, ponieważ nie urodziłam, mogę pisać za dnia, gdyż zupełnie nic nie muszę a najmniejszy z chłopców został zaproszony do babci. Mogę sobie nawet puścić odpowiednią muzykę, a jest nią Abba! Dzień przed wyjazdem na sierpniowy epizod wakacji odbyliśmy rodzinny spacer po jarmarku, podczas którego mały Staszek dostał od jednej pani talerz z namalowanym statkiem tylko dlatego, że talerz spodobał się Staszkowi a Staszek spodobał się pani. Z kolei na stoisku ze starymi kasetami kupiliśmy sobie dwie kasety audio do kasetowego radia w naszym aucie. Jedną z tych kaset były Hity 2 Abby. Kaseta okazała się świetna, ale przekonaliśmy się o tym dopiero po powrocie, gdyż w trasie latem nie ma jak posłuchać muzyki, albowiem przy otwartych oknach jeden sprawny głośnik nie wystarcza. To dlatego kasetę odkryliśmy po powrocie. I szybko poczuliśmy niedosyt. Hitów 1 kupić się nie dało, ale złowiliśmy w internetach Hity 3 i one okazały się jeszcze lepsze. A lato minęło i czas było zamknąć okna, więc mogliśmy doceniać i doceniać. Na skutek tego ciągłego doceniania możemy razem z Abbą śpiewać, że wciąż wspominamy i przywołujemy nasze ostatnie lato.

Po tym, jak pierwszego dnia w Kudowie nie udało nam się usatysfakcjonować Męża, powstały dwa albo trzy plany wycieczek. Obfite plany nie do zrealizowania, ale dzięki temu realizując połowę takiego grafiku już robiliśmy dużo. To jak z tą kozą, po pozbyciu się której nagle w domu jest pełno miejsca (albo z choinką…). 13 sierpnia pojechaliśmy do Kłodzka. Była sobota i trwało oblężenie tamtejszej twierdzy. Z tej okazji niektóre elementy zwiedzania miały być darmowe, a my lecimy na wszystko co darmowe. Niestety w parze z darmowym zwiedzaniem szły darmowe parkingi, co z kolei wygenerowało brak miejsc na tychże oraz ogólny tłum który do miasta się zwalił z tej okazji. Z okazji oblężenia oczywiście, nie na darmowe parkingi. Uznaliśmy, że miasto sobie obejrzymy kiedyś indziej, ale tak to jest, że jak się wjedzie do małego miasta, w którym jest pełno ludzi i wielkie korki, to trudno z niego wyjechać. Aż nasuwałoby się nieapetyczne skojarzenie z wdepnięciem w psią kupę i ciągnący się zapach, ale przyjmijmy, że to porównanie nie padło. Po prostu było ciężko wyjechać. Uparcie oszukiwaliśmy GPS, a on nas uparcie prowadził na główniejsze ulice i miał rację, bo te mniej główne były jednokierunkowe i prowadziły pętelkami z powrotem w korek. Straciliśmy mnóstwo czasu. I ciągle nic nie zobaczyliśmy. Należy pochwalić Kłodzko za liczniki czasu pozostałego do zmiany świateł. Z takim rozwiązaniem spotkaliśmy się już w Zielonej Górze i uważam, że to fascynujące. Można się tak zagapić na sekundnik, że nie zauważy się zmiany świateł. Ale też wiadomo, czy warto wyciągać z torebki lakier do paznokci.

Następnym naszym przystankiem był pałac w Żelaźnie. Miłe zielone miejsce z placem zabaw i ogrodem, ale chcieli 12 złotych od osoby za zwiedzanie, nie przewidywali ulg i chcieli żeby na zwiedzanie czekać aż zbierze się grupa. Nie chcieliśmy czekać, zwłaszcza, że dla 75% z nas zwiedzanie wnętrza czyjegoś domu to nuda. Kolejnym zaliczonym pałacem był „zamek na skale” w Trzebieszowicach. Tutaj nie pamiętam, czy ze zwiedzania zrezygnowaliśmy sami pod wpływem niekorzystnej oferty finansowej, czy nikt nawet nam takiej możliwości nie zaproponował. Na pewno byliśmy nad rzeką, próbowaliśmy być w restauracji, ale ceny mieli absurdalne i później jeszcze młodsza latorośl się wkurzyła w parku. Jak na razie szału mało. To znaczy Mąż szał miał, bo zmacał sobie kamienne piersi. On w ogóle często maca kamienne posągi. Twierdzi, że przypominają mu żonę, cokolwiek ma na myśli. Chyba proporcje. Chociaż może akurat dzisiaj mam inny stosunek obwodu piersi do obwodu brzucha niż ta laska powyżej. Ale to przejściowe.

Następnie pojechaliśmy do Lądka Zdroju, gdzie najpierw zaopatrzyliśmy się w przysmaki w miejscowym markecie, a później przemieściliśmy się na parking, skąd mieliśmy ruszyć pod górkę obejrzeć ruiny zamku Karpień. Kto ma ochotę, niech zobaczy w wikipedii , że to badziew i nie ma co, ale Mąż przeczytał na jakiejś stronie, że warto i że super. Poza tym mieliśmy iść tylko godzinę. A potem czekała na nas jeszcze Jaskinia Niedźwiedzia. Zaparkowaliśmy pod knajpą Sielanka, w której zamierzaliśmy po powrocie zjeść pierogi. I poszliśmy. Koleżanka, która chodzi po górach zawodowo, ofukała nas, że bez mapy idziemy, ale droga była dość prosta, a mieliśmy przecież GPS. Ale na drugim rozwidleniu mimo mapy zawieszonej na słupie, poszliśmy jakoś inaczej i zabłądziliśmy. GPS uparcie gadał, żebyśmy szli na południowy wschód, ale kompasu nie mieliśmy i nie wiedzieliśmy, że idziemy w innym kierunku. Poza tym GPS w lesie nie za bardzo łapał. Szliśmy, było ładnie i Mąż był zadowolony, odpoczywaliśmy odpowiednio często, było nieźle. Wprawdzie widoków za bardzo nie uświadczyliśmy, bo to las, ale nazywał się Śnieżnickim Parkiem Krajobrazowym, więc nie ma co się czepiać. Wszak krajobraz nie musi być widokiem. Po dwóch pełnych godzinach przemieszczania się uznaliśmy, że nie wiemy gdzie jesteśmy i lepiej jednak zacząć wracać niż próbować dotrzeć do i tak przecież nieciekawych ruin. Godzinę później byliśmy już przy asfaltówce, ale absurdalnie daleko od samochodu i Sielanki (zrobiliśmy jakby kółko). Dotarcie do restauracji zajęło nam jeszcze godzinę i to już przy zapadającym zmroku. Męża bolały ramiona od dźwigania młodszego z synów, ale nie mogliśmy odpoczywać, bo zmrok nas gonił. A w Sielance czekały nas dwie niespodzianki- miła i niemiła. Miłą był dansing w klimacie PRL, a niemiłą nieczynna już kuchnia. Co gorsza, w całym Lądku Zdroju nie znaleźliśmy przyzwoitego lokalu na obiadek. Żadnego domowego obiadku jak miasto duże! Nic to jednak bo w nieodległym Kłodzku czynna była ulubiona restauracja całej rodziny, czyli Maczek.

Następny dzień był niedzielą, więc rozpoczęliśmy go Mszą. Potem poszliśmy spacerem do Kaplicy Czaszek, którą Mąż pamiętał z dzieciństwa. Gdy wracaliśmy, Ursus znów się zbiesił. Chciał biegać po parku w innych niż my kierunkach, a może nawet wpadać do kanałów. I nie smakowała mu woda ze źródła. Nikomu poza Mężem nie smakowała. A i Mężowi tylko przez wspomnienie z dzieciństwa. A później uzupełniliśmy owoce, kabanoski, zrobiliśmy jakieś niby-zakupy z myślą o następnym dniu, w którym sklepy miały być zamknięte i pojechaliśmy do sąsiedniej miejscowości, żeby wyruszyć w góry. Chcieliśmy wejść na Szczeliniec, jednak z braku oznaczeń wylądowaliśmy na parkingu przeznaczonym dla idących na Błędne Skały i z racji trudu w znalezieniu miejsca zostaliśmy na tym parkingu*.  Jakoś tak bardzo przypadkowo się dzień toczył, ale w tym dniu Mąż zaplanował tylko tyle, że ma być górsko. Droga była przyjemna, kiełbaski smaczne, same Błędne Skały też fajne tylko znów tuż po skończeniu zwiedzania labiryntów skalnych zawisło nad nami widmo zapadającego zmroku. W dół schodziliśmy godzinę dwanaście, a nagrodą za zejście po zmroku był pusty parking, z którego łatwo było przynajmniej wyjechać. A ponieważ Kudowa to jednak kurort, nie to co Lądek, to i obiad nam skapnął na poziomie. Zjedliśmy w Restauracji Czeskiej, gdzie już dzień wcześniej śliniłam się na kaszotto z grzybami. Mąż zjadł placki a dzieci dostały zupy, bo dzieci najbardziej w zupach gustowały. I najlepiej na tym wyszły. Placki Męża były prawie na pewno z paczki (identyczne placki w górach jadł jeszcze wiele razy), kaszotto też było małe i zawierało 5 kawałków grzyba oraz znacznie więcej groszku zielonego, ale zupy były uczciwe. Mąż potem chciał jeszcze doprawić obiad jakimś kebabem, ale pani w kebabie powiedziała „zamknięte, nie widać?!”, a inne czynne po 22 lokale jakoś nie zachęcały. Biedny był Mąż tego dnia, taki niedokarmiony, a głód po plackach uzupełniał kefirem. Ale chociaż miał górski dzień.

Następnego dnia mieliśmy przemieścić się na nowy nocleg, tym razie do apartamentu w Karkonoszach. A po drodze miała być duża wycieczka. Wyruszyliśmy po Mszy, a przed południem, czyli bardzo przyzwoicie. Może z dotychczasowych treści to nie wynikło, ale z rannym wyruszaniem mieliśmy nielichy problem.  Najpierw odwiedziliśmy uroczą ruchomą szopkę, którą można było obejrzeć za darmo, ale ponieważ nam się podobała, wrzuciliśmy do puszeczki trzy piątaki, czyli piętnastaka. Pałac w sąsiadującym z Kudową Jeleniowie zaliczył się automatycznie, bo był nieczynny. Następnie weszliśmy na bardzo stromą górę, by obejrzeć ruiny zamku Homole. Było to nasze drugie podejście do tych ruin. Tym razem udane. Kolejnym przystankiem było Bardo Śląskie, gdzie czekała na nas i ruchoma szopka i jakieś ruiny. Szopka wystraszyła małego Ursusa swoim podkładem muzycznym i demonicznymi lalkami uncanny**, a do ruin okazało się, że trzeba iść 20 minut pod górę. Odmówiłam. Nie chciałam. Zgodziłam się posiedzieć w samochodzie z Ursusem i kabanosami, a pozostali poszli i było im dobrze. Nam też było dobrze. Ursus zasnął. Obiadu w Bardzie nie udało się zjeść, gdyż jedna miejscowa restauracja nie zachęcała wcale, a druga o miłym wnętrzu sprawiała wrażenie, że oferuje mrożonki z paczki. Nie udało się też kupić chleba na kolację. Ale nieopodal, w Kłodzku czekała na nas ulubiona restauracja o stałym standardzie. Posiłek zjedliśmy na trawie niczym śniadanie u Maneta. Ursus-frajer przespał obiadek. Z Kłodzka udaliśmy się do Zamku Kapitanowo w Ścinawce Średniej. Mieliśmy tam wrócić, ale czas naglił i najpierw musieliśmy udać się do Wambierzyc, które miały uznaną za najlepszą ruchomą szopkę w okolicy, lecz ostatni pokaz tejże organizowały o 17:45. Szopka była ładna, ale pozbawiona ciepła i klimatu, które były w tej pierwszej- w Kudowie. Tutaj szopek było dużo, ale grupa zwiedzających też była duża i patrzeć można było krótko. A chwilę po wyjściu z budynku szopki, kiedy szliśmy miejscową Kalwarią, Ursus nabił sobie guza jak nos Pinokia z tą różnicą, że nabił go sobie na czole. Groziło, że zepsuje wszystkie następne zdjęcia z wakacji, na których się pojawi (że na zdjęciach się pojawi, na wakacjach przecież i tak już był), a pojawiał się na wielu zdjęciach, gdyż od swego starszego brata nauczył się stawać na kamieniu i czekać na fotkę wołając „jęcie”. Mąż jednak trzeźwo poprosił biesiadujących w ogródku państwa o coś zimnego i oni mieli takie wodne lody, co to nikt by ich nie jadł, ale do okładu były idealne. Przykładaliśmy długo a delikwent ryczał wniebogłos tuż pod płotem państwa dobrodziejów i chociaż na poniższej fotce jeszcze ma ten łeb trochę zniekształcony, to następnego dnia nie było śladu w fakturze czoła. Jak to zwykle bywa z planami, życie je zweryfikowało i z Kapitanowa zrezygnowaliśmy, ale za to chwilę później wyprowadziliśmy Lanosa poza granicę Polski i nie tylko przejechaliśmy nim przez Czechy, ale jeszcze się w tych Czechach zatrzymaliśmy i korzystając z tego, że Czesi są średnio niezbyt wierzący***, weszliśmy do sklepu w mieście Broumov po zakupy za korony. Nigdy wcześniej nie robiliśmy zakupów za korony, więc nie wiedzieliśmy jak to się odbywa i na wszelki wypadek nie kupiliśmy za dużo, a że koron nie mieliśmy, to zapłaciliśmy kartą. Bank okazał się być bardzo łaskawy przy przeliczaniu walut i aż szkoda, ze nie zaszaleliśmy, ale kto mógł wiedzieć, że tak będzie. Co by wykazać się lokalnym patriotyzmem dodam jeszcze, że ci Czesi strasznie grubo ciosają chleb.

Tuż po 22 zajechaliśmy do Piechowic (byliśmy tam wcześniej, ale się cofnęliśmy by znaleźć jedyny w mieście bankomat) i gdy opuściliśmy auto, poczuliśmy, że tak naprawdę, po miesiącu górskich tułaczek, teraz dopiero dojechaliśmy w góry. Nigdzie wcześniej powietrze nie pachniało jak rano po wjeździe do Zakopanego, a tam tak. Ono było arktyczne w środku sierpnia!

* czyli zrobiliśmy coś w stylu „jechał Piotr do Rzymu, podróż była pilna. Dla lepszego rymu pojechał do Wilna…”

**informatycy i psychoanalitycy podobno wiedzą o co chodzi. Ja mam dwa w jednym i on mi wytłumaczył.

***był to 15 sierpnia i w Polsce mało sklepów było otwartymi, a w tych otwartych chleba to nie widzieli od dwóch dni